Θεραπεία της αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς: φάρμακα ή επεμβατική προσέγγιση;

Η επιτυχία της θεραπείας εξαρτάται άμεσα από την έγκαιρη ανίχνευση της αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς. Σε κάθε περίπτωση, η επέμβαση πρέπει να πραγματοποιηθεί το συντομότερο δυνατό, διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος μόνιμης εξασθένησης της όρασης, ακόμη και τύφλωσης.

Βέβαια, παράγοντες όπως:

• ο χρόνος και η διάρκεια της αποκόλλησης
• η έκταση της βλάβης
• η θέση της αποκόλλησης
• η ηλικία του ατόμου
• η παρουσία και ο βαθμός μυωπίας (χειρότερα αποτελέσματα για διοπτρίες μεγαλύτερες από -6)

Στη συνέχεια χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές για τη θεραπεία. Παραδείγματα είναι η θεραπεία της ρωγμής με λέιζερ, η κρυορετινοπηξία ή η σφράγιση. Η ουσία της χειρουργικής επέμβασης είναι να κλείσει η ρωγμή του αμφιβληστροειδούς.

Υπάρχουν δύο βασικές προσεγγίσεις, δηλαδή η εξωτερική και η εσωτερική.

Στην περίπτωση της εξωτερικής, πραγματοποιείται σφράγιση (επισκληρίδιος σφράγιση) ή σερκλάζ (σε περίπτωση πολλαπλών οπών αμφιβληστροειδούς). Η αρχή είναι να καμπυλώνεται το λευκό του οφθαλμού (σκληρός χιτώνας) προς τα μέσα. Τα στρώματα του οφθαλμού πιέζονται έτσι μεταξύ τους, περιορίζοντας έτσι την αποκόλληση.

Η βασική αρχή είναι η δράση ενός υλικού σιλικόνης από το εξωτερικό του οφθαλμού, το οποίο ασκεί πίεση στον σκληρό χιτώνα. Σε πολλαπλές βλάβες, εφαρμόζεται μια σκληρική πόρπη, η οποία περιβάλλει τον οφθαλμό εκτός από την περιοχή που προορίζεται για την είσοδο του φωτός στον οφθαλμό. Η πόρπη ασκεί πίεση σαν ζώνη.

Οι ελάχιστα επεμβατικές μέθοδοι περιλαμβάνουν το λέιζερ (φωτοπηξία). Το λέιζερ χρησιμοποιείται για να κάψει μια τρύπα/τομή στον αμφιβληστροειδή του οφθαλμού. Αυτό προκαλεί ουλή και συγκολλά τον αμφιβληστροειδή στον υποκείμενο ιστό. Η κατάψυξη (κρυορητινοπηξία) χρησιμοποιεί χαμηλή θερμοκρασία που εφαρμόζεται με καθετήρα, η οποία επίσης δημιουργεί ουλή και συνδέει τον αμφιβληστροειδή στο τοίχωμα του οφθαλμού.

Με τον τρόπο αυτό αποτρέπεται η εξέλιξη της βλάβης στον αμφιβληστροειδή και η όραση.

Η βάση της εσωτερικής προσέγγισης είναι η υαλοειδεκτομή, δηλαδή η αφαίρεση του υαλοειδούς και η επεξεργασία του αμφιβληστροειδούς. Στη συνέχεια, ο χώρος γεμίζει με λάδι σιλικόνης (ή αέριο στην πνευματική ρετινοπηξία) για να αντικαταστήσει τη λειτουργία του υαλοειδούς. Ο αμφιβληστροειδής πιέζεται με αυτόν τον τρόπο προς τον χοριοειδή.

Μετά την επέμβαση επέρχεται επούλωση και ανάρρωση και η όλη διαδικασία διαρκεί αρκετούς μήνες.

Λόγω της μορφής της νόσου, μερικές φορές είναι απαραίτητο να πακεταριστεί η επέμβαση και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επέρχεται η απαιτούμενη αποκατάσταση. Η όραση διορθώνεται, αλλά η τελική οπτική οξύτητα μπορεί να μην είναι στην ίδια κατάσταση όπως πριν από τη νόσο.

Αναφέρεται ότι περίπου το 85% των περιπτώσεων είναι αρχικά επιτυχές. 15% περίπου απαιτούν δεύτερη επέμβαση (ή και περισσότερες).