Θεραπεία της εγκεφαλίτιδας από τσιμπούρια: φάρμακα και άλλα μέτρα

Η θεραπεία της εγκεφαλίτιδας από τσιμπούρια είναι μόνο συμπτωματική. Δεν υπάρχει αιτιολογική θεραπεία για τη μόλυνση αυτή.

Στην αγορά δεν διατίθεται κανένα αποτελεσματικό ειδικό ιοστατικό.

Στην πρώτη φάση της νόσου, ο υψηλός πυρετός και ο πονοκέφαλος αντιμετωπίζονται με τη χορήγηση κοινών αναλγητικών και αντιπυρετικών. Ο ασθενής θεραπεύεται στο σπίτι, συχνά αυτοθεραπευόμενος, καθώς στην πρώτη φάση δεν υπάρχει ακόμη υποψία κροτογενούς εγκεφαλίτιδας.

Έτσι, τα συμπτώματα υποχωρούν μετά από λίγες ημέρες.

Εάν υπάρχει ρινική καταρροή και πόνος στα ιγμόρεια, ο γιατρός συνταγογραφεί αντιβιοτική αγωγή, η οποία όμως είναι αναποτελεσματική έναντι του ιού και επομένως άχρηστη.

Στη δεύτερη φάση της νόσου, η αναλγητική και αντιπυρετική φαρμακευτική αγωγή, η σωστή ενυδάτωση και η διατροφή αρκούν στην ηπιότερη μηνιγγιτιδική πορεία. Μετά την αυτόματη υποχώρηση των συμπτωμάτων, ακολουθεί η ενδελεχής αποκατάσταση και η μακρά ανάρρωση.

Η εγκεφαλίτιδα, ωστόσο, έχει πιο δραματικά συμπτώματα.

Σε σοβαρές περιπτώσεις, η νοσηλεία του ασθενούς είναι υψίστης σημασίας. Η συμπτωματική θεραπεία είναι ενεργητική, χορηγούμενη ενδοφλεβίως (δηλαδή απευθείας σε φλέβα).

Σε ηλικιωμένα άτομα που πάσχουν από χρόνια, π.χ. μεταβολικά νοσήματα (όπως ο σακχαρώδης διαβήτης), πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα ώστε τα νοσήματα αυτά να είναι καλά αντισταθμισμένα. Η ενδοφλέβια ενυδάτωση, η καλή διατροφή, ο έλεγχος της γλυκαιμίας, της αρτηριακής πίεσης ή της καρδιακής δραστηριότητας είναι απαραίτητα.

Τα πρώτα σημάδια σύγχυσης ή διαταραχών της συνείδησης (υπνηλία, απάθεια, παραλήρημα, απώλεια συνείδησης κ.λπ.) αποτελούν ενδείξεις για την έναρξη θεραπείας κατά του οιδήματος. Αυτή περιλαμβάνει θεραπεία με κορτικοστεροειδή ή χορήγηση μαννιτόλης για την αντιμετώπιση του εγκεφαλικού οιδήματος, το οποίο μπορεί να είναι απειλητικό για τη ζωή εάν είναι μεγαλύτερο.

Η υποστήριξη της ροής του αίματος και της λειτουργίας του εγκεφάλου επιτυγχάνεται με τη χορήγηση των λεγόμενων νοοτροπικών (βινποσετίνη, πιρακετάμη).

Τα ψυχοφάρμακα είναι επίσης κατάλληλα για το ψυχολογικό άγχος και τη σύγχυση.

Τα αντιβιοτικά δεν χορηγούνται σε πρωτογενείς ιογενείς λοιμώξεις. Ωστόσο, εάν υπάρχει δευτερογενής βακτηριακή υπερλοίμωξη, η χορήγησή τους είναι απαραίτητη.

Μερικές φορές ο γιατρός τα υποδεικνύει, τρόπον τινά, σε πειραματική βάση, κατά τη διάρκεια της διαγνωστικής διαδικασίας, όταν υπάρχει φόβος για πυώδη μηνιγγίτιδα. Όταν λαμβάνεται θετικό αποτέλεσμα για ιώσεις, τα αντιβιοτικά πρέπει να διακόπτονται.

Αυτό γίνεται κυρίως για να μην επιβαρύνεται ο ασθενής με περιττή θεραπεία. Αυτό γίνεται επίσης για να αποφευχθεί η εμφάνιση ανθεκτικών στελεχών βακτηρίων όταν γίνεται υπερβολική χρήση αντιβιοτικών.

Η σοβαρότερη επιπλοκή της εγκεφαλίτιδας και της εγκεφαλομυελίτιδας είναι η αναπνευστική ανεπάρκεια. Απαιτεί την τοποθέτηση του ασθενούς σε κρεβάτι με παρακολούθηση και τεχνητό αερισμό των πνευμόνων.

Η κατάσταση μετά την εγκεφαλίτιδα από τσιμπούρι που έχει παρατηρηθεί με γίγαντες απαιτεί μακροχρόνια αποκατάσταση. Στο μετεγκεφαλικό σύνδρομο, οι ασθενείς λαμβάνουν αναλγητικά, νοοτροπικά, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και νευροληπτικά ακόμη και στο οικιακό περιβάλλον.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ασθενής χρειάζεται την επαγγελματική βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν ο πόνος, η κόπωση και η αϋπνία διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή εάν παραμένει υπολειμματική παράλυση των άκρων ή του προσώπου μετά την ανάρρωση.