Πώς αντιμετωπίζεται η νόσος της ουρικής αρθρίτιδας; Φαρμακευτική αγωγή, δίαιτα ή αποκατάσταση

Η μακροχρόνια θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδας επικεντρώνεται στην αύξηση της απέκκρισης του ουρικού οξέος στα ούρα και στην αναστολή της βιοσύνθεσης των πουρινών. Χρησιμοποιούνται φάρμακα που ονομάζονται ουρικοσουρικά και ουρικοστατικά.

Τα ουρικοσουρικά χρησιμοποιούνται για ασθένειες που προκαλούνται από μειωμένη απέκκριση του ουρικού οξέος στα ούρα. Μεταξύ των ουρικοσουρικών είναι γνωστά τα normurat, desuric, uricovac, benzbromarone.
Τα ουρικοστατικά, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποιούνται όταν υπάρχει υπερβολική παραγωγή ουρικού οξέος. Η απέκρισή του από τον οργανισμό μπορεί να είναι αμετάβλητη. Το μόνο φάρμακο που χρησιμοποιείται σε αυτή την ομάδα είναι η αλλοπουρινόλη.

Η θεραπεία για τις οξείες κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας είναι αναλγητική, δηλαδή στοχεύει στον έλεγχο του πόνου. Τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα είναι τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ), τα οποία μειώνουν επίσης τη φλεγμονή.

Η αναλγησία είναι πιο αποτελεσματική αν ο ασθενής είναι σε ανάπαυση, κατά προτίμηση στο κρεβάτι. Το προσβεβλημένο άκρο πρέπει να στηρίζεται με ένα μαξιλάρι. Η υπερυψωμένη θέση εξασφαλίζει ότι η ροή του αίματος στην περιοχή μειώνεται, ενώ παράλληλα μειώνεται το πρήξιμο και συνεπώς ο πόνος.
Ο ασθενής πρέπει να αποφεύγει το κρύο, καθώς προκαλεί κρίση. Ωστόσο, σε οξείες κρίσεις και πόνο, οι παγοκύστες στην προσβεβλημένη περιοχή είναι κατάλληλες και μάλιστα επιθυμητές. Μειώνουν τοπικά τη ροή του αίματος, τη θερμοκρασία, το πρήξιμο, τον πόνο και επιβραδύνουν τη φλεγμονώδη διαδικασία.
Τα κορτικοστεροειδή μπορούν να χορηγηθούν με ένεση απευθείας στην άρθρωση για να μειώσουν τη φλεγμονή. Από τα από του στόματος χορηγούμενα αντιρευματικά φάρμακα, η κολχικίνη είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο.

Η θεραπεία της ουρικής αρθρίτιδας μεταξύ των κρίσεων βασίζεται κυρίως σε σχήμα. Επικεντρώνεται στην επαρκή πρόσληψη υγρών, σε αυστηρά διατροφικά μέτρα με απόλυτη απουσία αλκοόλ, σε λουτροθεραπεία και αποκατάσταση.