Θεραπεία του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου + Πώς να το καταπολεμήσετε αποτελεσματικά; + Διατροφή

Το πιο σημαντικό πράγμα στη θεραπεία είναι η συνεργασία μεταξύ του γιατρού και του ατόμου με ΙΒΣ. Ο πάσχων πρέπει να ενημερωθεί ότι πρόκειται για σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Στη συνέχεια μπορεί να εξηγηθεί η φύση και η σημασία της μη φαρμακευτικής θεραπείας.

Η μη φαρμακολογική θεραπεία είναι πιο σημαντική από τη φαρμακολογική θεραπεία. Τα μέτρα θεραπείας και οι αλλαγές στον τρόπο ζωής είναι σημαντικά. Χωρίς αυτά τα μέτρα, η επιτυχία είναι αδύνατη. Πρέπει να αποφεύγεται το άγχος, ο υπερβολικός φόρτος εργασίας. Δεν πρέπει κανείς να εργάζεται ούτε τη νύχτα.

Περίπου το 30% των ατόμων με IBS ζουν ολόκληρη τη ζωή τους.

Η τροποποίηση της διατροφής είναι σημαντική. Θα πρέπει να τρώει κανείς μικρότερες μερίδες και κατά προτίμηση πιο συχνά. Η διατροφή θα πρέπει να περιλαμβάνει, ειδικά στη δυσκοιλιότητα, σταδιακή αύξηση της πρόσληψης φυτικών ινών. Η τροποποίηση της διατροφής περιλαμβάνει επίσης τακτική άσκηση, επαρκή ανάπαυση και ύπνο.

Η διαιτητική τροποποίηση περιλαμβάνει:

• Διατροφική τροποποίηση, μικρότερες μερίδες και συχνότερη
• Πρόσληψη επαρκών φυτικών ινών - θα πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα ώστε να προστίθενται οι φυτικές ίνες σταδιακά και όχι όλες μαζί
• Ρύθμιση του εντερικού μικροβιόκοσμου, δηλαδή χορήγηση προβιοτικών
• Περιορισμός των ερεθιστικών τροφών, όπως το γάλα ή τα λιπαρά τρόφιμα

Η μη φαρμακευτική θεραπεία βασίζεται επίσης στην ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Δεν πρέπει να ντρέπεται κανείς να ζητήσει τη συμβουλή ενός ψυχολόγου ή ψυχιάτρου. Η υπνοθεραπεία, ο βελονισμός και η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία φέρνουν επίσης αποτελέσματα. Οι ασκήσεις αναπνοής, η εκπαίδευση στη σωστή αναπνοή και η βιοανάδραση είναι επίσης σημαντικές.

Ειδικότερα, πρόκειται για την εκμάθηση τεχνικών αντιμετώπισης του στρες και της υπερβολικής ψυχολογικής πίεσης. Ο ψυχισμός παίζει σημαντικό προκλητικό ρόλο.

Εάν είναι απαραίτητο, υπάρχει και φαρμακολογική θεραπεία. Χρησιμοποιούνται σπασμολυτικά και αναλγητικά, απορροφητικά (π.χ. κάρβουνο), αντιδιαρροϊκά φάρμακα (αντιδιαρροϊκά) και, αντίθετα, παράγοντες που προκαλούν κόπρανα. Μεγάλη σημασία έχουν τα προαναφερθέντα προβιοτικά.

Εάν είναι απαραίτητο, χρησιμοποιούνται ψυχοφάρμακα.