Θεραπεία της διαβητικής νευροπάθειας: Φάρμακα για την ανακούφιση από τη δυσφορία...

Δυστυχώς, δεν υπάρχει ειδική θεραπεία για τη διαβητική νευροπάθεια. Η θεραπεία είναι συμπτωματική, προληπτική. Ανακουφίζει τα υπάρχοντα προβλήματα και βελτιώνει την ευεξία του ασθενούς.

Οι στόχοι της θεραπείας είναι οι εξής:

• Επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου και της επιδείνωσης των συμπτωμάτων
• ανακούφιση από τον πόνο
• αποκατάσταση της σωστής λειτουργίας των οργάνων και πρόληψη των επιπλοκών

επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου

Ο σημαντικότερος παράγοντας για την πρόληψη περαιτέρω νευρικής βλάβης είναι ο προσεκτικός έλεγχος των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, δηλαδή της γλυκαιμίας.

Η γλυκαιμία νηστείας είναι το επίπεδο σακχάρου στο αίμα τουλάχιστον οκτώ ώρες μετά το τελευταίο γεύμα. Η ιδανική τιμή είναι μεταξύ 3,3 και 5,6 mmol/l.

Η τυχαία γλυκαιμία είναι μια τιμή που μετράται κατά τη διάρκεια της ημέρας ανεξάρτητα από την πρόσληψη τροφής, π.χ. 2 ώρες μετά το τελευταίο γεύμα. Πρόκειται μόνο για μια κατευθυντήρια τιμή, αλλά ιδανικά δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 7,8 mmol/l.

Άλλοι σημαντικοί τρόποι επιβράδυνσης ή πρόληψης της επιδείνωσης της νευροπάθειας περιλαμβάνουν τη διατήρηση της αρτηριακής πίεσης υπό έλεγχο, τη διατήρηση υγιούς βάρους και την τακτική σωματική δραστηριότητα.

Ανακούφιση από τον πόνο

Η θεραπεία του νευροπαθητικού πόνου στην επώδυνη μορφή της διαβητικής νευροπάθειας δεν είναι ακόμη ικανοποιητική. Μόνο οι μισοί περίπου ασθενείς εμφανίζουν ανακούφιση από τον πόνο.

Το κλειδί είναι η εξατομίκευση της θεραπείας. Δεν είναι κάθε ασθενής κατάλληλος για την ίδια θεραπεία.

Τα αντισπασμωδικά, τα οποία χρησιμοποιούνται επίσης στη θεραπεία των διαταραχών επιληπτικών κρίσεων, είναι τα φάρμακα πρώτης επιλογής. Τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα φάρμακα με καλή δράση είναι η γκαμπαπεντίνη και η πρεγκαμπαλίνη. Οι συνήθεις παρενέργειες περιλαμβάνουν υπνηλία, ζάλη και πρήξιμο.

Χρησιμοποιούνται επίσης αντικαταθλιπτικά όπως η αμιτριπτυλίνη, η ντουλοξετίνη κ.ά. Οι παρενέργειες είναι αρκετά συχνές. Περιλαμβάνουν ξηροστομία, υπνηλία, μειωμένη όρεξη και δυσκοιλιότητα.

Τα οπιοειδή θεωρούνται φάρμακα δεύτερης επιλογής εάν η κατάσταση δεν βελτιώνεται. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή κατά τη λήψη τους, καθώς τα φάρμακα αυτά γίνονται γρήγορα εθιστικά.