Θεραπεία της κνίδωσης: Τοπική αλοιφή, συστηματικά φάρμακα και αντιβιοτικά

Τοπική θεραπεία

Και στους δύο τύπους ιππέτιγκας, χρησιμοποιούνται αλοιφές (3-5% σαλικυλική βαζελίνη) για να μαλακώσουν οι κρούστες. Επιπλέον, συνιστώνται υγροί επίδεσμοι με απολυμαντικά διαλύματα.

Ο ασθενής με ιππέτιγκο θα πρέπει να ακολουθεί ορισμένες προφυλάξεις. Αντί για μπάνιο, θα πρέπει να κάνει ένα σύντομο ντους. Θα πρέπει να χρησιμοποιεί απολυμαντικό σαπούνι για το πλύσιμο.

Ο γιατρός πρέπει να υιοθετήσει μια εξατομικευμένη προσέγγιση στην επιλογή των φαρμάκων. Πρέπει να ληφθεί υπόψη η πιθανότητα αλλεργίας εξ επαφής και η πιθανότητα ανθεκτικότητας. Η καλή συνεργασία εκ μέρους του ασθενούς αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την τοπική θεραπεία.

Τα ακόλουθα φάρμακα χρησιμοποιούνται για την τοπική θεραπεία της ίππης:

• βακιτρακίνη
• νεομυκίνη
• φουσιδικό οξύ
• mupirocin

Ο συνδυασμός νεομυκίνης και βακιτρακίνης είναι ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συνήθως στην πράξη. Ωστόσο, ο συνδυασμός αυτός δεν είναι κατάλληλος για τη θεραπεία της ίππης.

Η νεομυκίνη είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για την εκρίζωση αερόβιων αρνητικών κατά Gram βακτηρίων. Η επίδραση της νεομυκίνης στα θετικά κατά Gram βακτήρια είναι σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη.

Επί του παρόντος, η μουπιροσίνη ή το φουσιδικό οξύ χρησιμοποιούνται κυρίως για την τοπική θεραπεία του ιππέτιγκου.

• Mupirocin

Η μουπιροκίνη χρησιμοποιείται κυρίως για την τοπική θεραπεία πρωτογενών και δευτερογενών βακτηριακών λοιμώξεων του δέρματος. Οι άλλες χρήσεις της περιλαμβάνουν:

1. την πρόληψη της βακτηριακής μόλυνσης μικρών πληγών
2. πρόληψη της μόλυνσης εκδορών και μικρών κοψιμάτων και πληγών

• Φουσιδικό οξύ

Το φουσιδικό οξύ χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία πρωτοπαθών βακτηριακών δερματικών λοιμώξεων (ιππέτιγκο, φουρνούνα). Χρησιμοποιείται επίσης σε περίπτωση μολυσμένων δερματικών τραυμάτων ή δευτεροπαθών μολυσμένων δερματοπαθειών (ατοπική και εξ επαφής δερματίτιδα).

Το φουσιδικό οξύ είναι αποτελεσματικό έναντι ορισμένων θετικών κατά Gram βακτηρίων και ορισμένων αρνητικών κατά Gram κοκκίων. Για παράδειγμα, ο Staphylococcus aureus και το Corynebacterium sp. είναι πολύ ευαίσθητοι. Οι στρεπτόκοκκοι είναι μέτρια ευαίσθητοι.

Τα φάρμακα για τοπική χρήση που περιέχουν φουσιδικό οξύ διατίθενται σε μορφή κρέμας και αλοιφής. Σε σύγκριση με άλλα τοπικά αντιβιοτικά, παρουσιάζει παρόμοια αποτελεσματικότητα και συγκρίσιμη ή καλύτερη ανεκτικότητα.

Το φουσιδικό οξύ, όπως και η μουπιροκίνη, είναι πιο αποτελεσματικό από τα αντιβιοτικά που λαμβάνονται από το στόμα στη θεραπεία ορισμένων τύπων κνίδωσης.

Συστηματική θεραπεία

Η συστηματική αντιβιοτική αγωγή επιλέγεται από το γιατρό σε περίπτωση αποτυχίας της τοπικής θεραπείας του ιππέτιγκου ή σε περίπτωση πιο εκτεταμένων εκδηλώσεων. Σε περίπτωση περίπλοκων και γενικευμένων εκδηλώσεων, η συστηματική αντιβιοτική αγωγή προλαμβάνει την ανάπτυξη επιπλοκών (σπειραματονεφρίτιδα).

Η συστηματική θεραπεία ενδείκνυται για τους ασθενείς:

• των οποίων η κατάσταση δεν βελτιώνεται με την τοπική θεραπεία
• με μεγάλες και πολλαπλές εστίες
• με εξασθενημένη ανοσία
• που πάσχουν από σοβαρή νόσο

Στην περίπτωση των σταφυλοκοκκικών λοιμώξεων, στην πράξη χρησιμοποιούνται τα ακόλουθα:

• Οξακιλλίνη

Η οξακιλλίνη ανήκει στην ομάδα των οξαζολυλπενικιλλινών. Είναι ανθεκτικές στις β-λακταμάσες που παράγονται από τους σταφυλόκοκκους. Ως εκ τούτου, αναφέρονται και ως αντισταφυλοκοκκικά αντιβιοτικά.

Η χρήση της οξακιλλίνης ενδείκνυται σε ασθενείς που πάσχουν από λοίμωξη που προκαλείται από στελέχη Staphylococcus aureus με μικροβιολογικά επιβεβαιωμένη ευαισθησία.

• Αμοξικιλλίνη/κλαβουλανικό οξύ

Η αμοξικιλλίνη ανήκει στην ομάδα της αμινοπενικιλλίνης. Οι σταφυλόκοκκοι που παράγουν β-λακταμάση είναι ανθεκτικοί στη δράση της.

Ωστόσο, με την κατάλληλη προσθήκη κλαβουλανικού οξέος (αναστολέας της β-λακταμάσης), το φάσμα μπορεί να διευρυνθεί σημαντικά και η αρχή αυτή χρησιμοποιείται συχνά θεραπευτικά.

• Κεφαλεξίνη

Η κεφαλεξίνη κατατάσσεται στις κεφαλοσπορίνες πρώτης γενιάς. Ο μηχανισμός δράσης της βασίζεται στη θανάτωση των ευαίσθητων μικροοργανισμών κατά τη στιγμή της αναπαραγωγής. Έχει ευρύ φάσμα δράσης (έναντι πολλών μικροοργανισμών).

Για τις στρεπτοκοκκικές λοιμώξεις, ο γιατρός συνήθως συνταγογραφεί:

• Φαινοξυμεθυλοπενικιλλίνη άλας καλίου

Η φαινοξυμεθυλοπενικιλλίνη είναι μια βιοσυνθετικά τροποποιημένη βασική πενικιλλίνη. Χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία ήπιων έως μέτριας βαρύτητας λοιμώξεων.

Στις πλεονεκτικές ιδιότητές της περιλαμβάνεται η αντοχή στο όξινο περιβάλλον του στομάχου. Για το λόγο αυτό, μπορεί να χορηγηθεί και από το στόμα.

Το φάσμα της αντιβακτηριακής δράσης της φαινοξυμεθυλοπενικιλλίνης αντιστοιχεί σε εκείνο της πενικιλλίνης G. Αυτό σημαίνει ότι περιλαμβάνει παθογόνα όπως ο Staphylococcus aureus, ο Streptococcus pyogenes (είδος Α), ο Streptococcus (είδη Β και C) και οι αναερόβιοι στρεπτόκοκκοι.

• Αζιθρομυκίνη

Η αζιθρομυκίνη είναι ένα μακρολιδικό αντιβιοτικό δεύτερης γενιάς. Χρησιμοποιείται στη θεραπεία λοιμώξεων που προκαλούνται από θετικά κατά Gram βακτήρια.

Στις πλεονεκτικές ιδιότητές της περιλαμβάνονται η εξαιρετική διείσδυση στους ιστούς, η βελτιωμένη ανοχή και το εκτεταμένο φάσμα δράσης. Σημαντικό πλεονέκτημα είναι ο μακρύς βιολογικός χρόνος ημιζωής της, ο οποίος επιτρέπει τη δοσολογία κάθε 24 ώρες.

Ποιες είναι οι νέες θεραπευτικές επιλογές για την κνίδωση;

Σήμερα αντιμετωπίζουμε την απειλή της αυξανόμενης αντοχής στα αντιβιοτικά. Ως εκ τούτου, οι επιστήμονες αναζητούν νέες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Οι εναλλακτικές θεραπείες χωρίζονται σε δύο ομάδες:

1. Χημικές

Αυτή η μέθοδος θεραπείας χρησιμοποιεί οργανικές ουσίες, στις οποίες περιλαμβάνονται τα αντιβιοτικά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Εκτός από τις οργανικές ουσίες, η ομάδα αυτή περιλαμβάνει μεταλλικά νανοσωματίδια, ουσίες που προκαλούν αντιδράσεις φωτοοξειδωτικού στρες και συσσώρευση ριζών οξυγόνου.

Αυτές οι ουσίες είναι μειονεκτικές για χρήση στη δερματολογία, επειδή μπορούν να παρατείνουν την επούλωση των πληγών.

2. Βιολογικές

Το πλεονέκτημα της βιολογικής θεραπείας είναι ότι δεν βλάπτει το μικροβίωμα του δέρματος και είναι επιλεκτική. Η βιολογική θεραπεία περιλαμβάνει τη θεραπεία με φάγους, τα αντιμικροβιακά πεπτίδια και την ενζυμική θεραπεία.

Έχετε ακούσει για τα ενζυμικά;

Τα ενζυμικά αποτελούν έναν νέο τρόπο θεραπείας των λοιμώξεων του δέρματος και των μαλακών μορίων. Στη θεραπεία χρησιμοποιούνται λυτικά ένζυμα. Αυτά διασπούν υδρολυτικά τους ομοιοπολικούς δεσμούς στην πεπτιδογλυκάνη του κυτταρικού τοιχώματος. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση των κυττάρων.

Η πεπτιδογλυκάνη αποτελεί το 30 έως 70 % του κυτταρικού τοιχώματος των θετικών κατά Gram βακτηρίων.

Ανάλογα με το σημείο διάσπασης του δεσμού στην πεπτιδογλυκάνη, τα ενζυμικά διακρίνονται σε:

• Μουραμιδάσες
• γλυκοζαμινιδάσες
• Αμιδάσες
• ενδοπεπτιδάσες

Λόγω του μοναδικού μηχανισμού δράσης τους, τα ένζυμα αυτά δρουν ακόμη και σε βακτήρια που είναι ανθεκτικά σε όλες τις κύριες ομάδες αντιβιοτικών.

Ένα από τα καλύτερα μελετημένα ενζυμικά είναι η λυσοζύμη, η οποία έχει γενικά αντιμικροβιακή δράση έναντι θετικών κατά Gram βακτηρίων, όπως ο Staphylococcus aureus.

Ένα άλλο γνωστό ένζυμο είναι η λυσοσταφίνη, η οποία έχει δράση έναντι των περισσότερων στελεχών του Staphylococcus aureus.